شب من پنجره ای بی فرداست

شب من پنجره ای بی فرداست 

روز من قصه ی تنهایی هاست 

مانده بر خاک و اسیر ساحل  

ماهی ام، ماهی دور از دریا 

هیچ کس با دل آواره ی من  

لحظه ای همدم و همراه نبود 

هیچ شهری به من سرگردان 

در دروازهی خود را نگشود 

کولی ام خسته و سرگردانم 

ابر  دلتنگ  پر  از   بارانم 

پای من خسته از این رفتن بود 

قصه ام قصه ی دل کندن بود 

دل به هر کس که سپردم دیدم 

راهش افسوس جدا از من بود 

صخره ویران نشود از باران 

گریه هم عقده ی ما را نگشود 

آخر قصه ی من مثل همه  

گم شدن در نفس باد نبود 

روح آواره ی من بعد از من 

کولی در به در صحراهاست 

می رود بی خبر از آخر راه  

همچنان مثل همیشه تنهاست.