کودکی از خدا پرسید:
خدایا تو چی می خوری و چی می پوشی؟
ندایی در دل کودک زمزمه کرد
غصه ی بندگانم را می خورم
و گناه آنان را می پوشم.
خدایا!
به من توفیق
تلاش در شکست
صبر در نومیدی
رفتن بی همراه
کار بی پاداش
فداکاری در سکوت
دین بی دنیا
عظمت بی نام
خدمت بی نان
ایمان بی ریا
خوبی بی نمود
عشق بی هوس
تنهایی در انبوه جمعیت
و دوست داشتن
بدون آنکه دوست بداند
روزی کن
دکتر شریعتی
عید است و دلم خانه ی ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
یک ماه تمام میهمانت بودیم
یک روز به مهمانی این خانه بیا
اللهم عجل لولیک الفرج