چه آرام درخود شکستم
عشق اونه که هیچ وقت نگی متاسفمچه آرام درخود شکستم
عشق اونه که هیچ وقت نگی متاسفم
نمی شود که بهار از تو سبزتر باشد...
نمیشود که بهار از تو سبز تر باشد
گل از تو گلگون تر
امید٬از تو شیرین تر.
نمیشود٬پاییزـ فضای نمناک جنگلی اش
برگهای خسته ی زردش ـ
غمگین تر از نگاه تو باشد.
نمیشود٬میدانم٬نمیشود آوازی
که مردی روستایی و عاشق
با صدایی صاف
در اعماق دره میخواند
در شمال شمال
رنگین تر از صدای تو باشد.
نمیشود که بهار از تو سبزتر باشد.
و ـ صدای شیهه ی اسبی تنها در ارتفاع کوه
و ـ صدای گریه ی سرداب رود
ــ زمانی که تنگه ی ون داربن را می ساید ــ
و ــ صدای عابر پیری که آب میخواهد
به عمق یک سلام تو باشد.
شب هنگام
که خسته ییم از کار
که خسته ییم از روز
که خسته ییم از تکرار.
نمیشود که بهار از تو سبزتر باشد.
نمیشود که تو باشی٬به مهربانی مهتاب
در آن زمان که روح دردمند ولگردم
بستری می جوید
بالینی می خواهد
تا شاید دمی بیاساید
نمی شود که تو باشی به مهربانی مهتاب
و این روح دردمند ولگرد
بازهم کوله را زمین نگذارد
و سر بر زانوی مهربانی تو.
نمیشود که بهار از تو سبزتر باشد
شکوفه از تو شاداب تر
پاییز٬از تو غمگین تر.
نمیشود که تو باشی و شعر هم باشد
نمیشود که تو باشی٬ترانه هم باشد
نمیشود که تو باشی٬گلدان یاس هم باشد
نمیشود که تو باشی٬بلور هم باشد
نمیشود که شب هنگام
عطر نگاه تو باشد
"محبوبه های شب"هم باشند.
نمیشود که تو باشی٬من عاشق تو نباشم
نمیشود که تو باشی
درست همین طور که هستی
و من٬هزار بار خوبتر از این باشم
و باز٬ هزار بار٬ عاشق تو نباشم.
نمیشود٬میدانم!
نمیشود که بهار از تو سبزتر باشد...
((از کتاب:یک عاشقانه ی ارام//زنده یاد:نادر ابراهیمی))
قول داده ام
قـول داده ام....
گــاهـــے،هـــر از گـــاهـــے
فانـوس یـادت را بـے چـراغ و چـلـچـله
روشـن کـنـم
خیالت راحت، مـــن ھمان مــنـم
هـنوز هـم در ایـن شـبـهاے
بے خـواب و بـے خاطـرہ
میـان ایـن کـوچـه هـاے تـاریـک پـرسـہ مـیـزنـم
امـا بـه هـیـچ
سـتاره ی دیـگری سـلام نـخـواهـم کـرد
خیـالت راحــت......!
حسرت بی پایانیم
همه ی ما فقط
حسرت بی پایان یک اتفاق ساده ایم
که جهان را بی جهت
یک جور عجیبی جدی گرفته ایم.